Իմ ոտնահետքերը փուչ խեցիներ եղան

Ես ավելի ընդարձակ եղա,

քան ծովը մեղքի`

ափերի վրա հիասթափության ավազների,

և իմ ոտնահետքերը

փուչ խեցիներ եղան,

ուր էլ չի ապրում, ավա՜ղ,

իմ հոգուց և ոչ մի թրթիռ,

և արձագանքում է

նրանց մեջ (միայն)

դատարկությունը զարհուրի:

Ա՜խ, ամեհի՛ իմ ոչ ինչ,

ես դնում եմ քեզ ականջիս

մի վերջին հույսով,

որ կլսեմ, դեռ կլսեմ

մի ծվծվոց, մի հեռավոր ուղերձ,

թե` մի՛ վհատվիր.

մի տեղ դեռ

զանգակներ են աճում:

Գնա՛ և նրանց ղողանջները

տեղավորի՛ր քո խեցիներում։

Գագիկ Սարոյան

Մեկնաբանություններ